Muszę być świętą, świętą nowoczesną, teocentryczną humanistką – tak określiła swoją misję życiową Natalia Tułasiewicz. Polonistka, nauczycielka, poetka, była osobą nieprzeciętną, entuzjastką słowa i czynu. Chłonna wiedzy, świata, ludzi, kochająca przyrodę i podróże, zafascynowana kulturą, sztuką, muzyką, przejęta ideą apostolstwa ludzi świeckich w zachwycie nad dziełem stworzenia i w radości życia, niestrudzenie, samodzielnie i odważnie szukała swej własnej drogi ku świętości. W Wielki Piątek 1945 roku, w przeddzień wyzwolenia obozu, 30 marca, po selekcji najsłabszych więźniarek została odesłana do komory gazowej. Błogosławiona Natalia Tułasiewicz została beatyfikowana jako jedna z dwóch kobiet świeckich spośród 108 polskich męczenników II wojny światowej.
Natalia Tułasiewicz była z wykształcenia polonistką. W czasie II wojny światowej była więziona najpierw w Hanowerze, później w Kolonii. Następnie trafiła do do obozu w Ravensbrück, gdzie podejmowała misję ewangelizacji. 31 marca 1945 r. zginęła w komorze gazowej. W czerwcu 1999 r. podczas pielgrzymki do Warszawy papież Jan Paweł II włączył Natalię Tułasiewicz w poczet błogosławionych.
Natalia była z pozoru zwykłą kobietą, której przyszło żyć w okresie wojny i okupacji. Pełna marzeń, uwielbiała podróże, teatr, kino, chodziła na imprezy, koncerty, wystawy, lubiła dobrze się ubrać. Dusza towarzystwa, pełna radości i poczucia humoru, nie zamierzała wyrzec się wielu z przyjemności jakie dostarczał współczesny świat. Przy tym była jednocześnie wrażliwa na piękno i dobro. Cechowała ją prostota i pokora. Już jako nastolatka wybrała Boga jako największą wartość swojego życia. Praca nauczyciela, praca nad sobą, nieustanna modlitwa, lektura biografii wielu świętych ukierunkowały Natalię w stronę przekonania, że chce być świętą i to nowoczesną świętą, która "żyje w życiu", a nie na jego marginesie.
Studiowała polonistykę i zaraz po studiach rozpoczęła pracę jako nauczycielka. Praca nauczyciela, praca nad sobą, nieustanna modlitwa, lektura biografii wielu świętych (w tym Franciszka z Asyżu, Teresy z Avila, brata Alberta, Anieli Merici) ukierunkowały Natalię w stronę przekonania, że chce być świętą i to nowoczesną świętą, która „żyje w życiu”, a nie na jego marginesie. Chciała być świeckim apostołem miłości, nieść Chrystusa wszystkim ludziom na ulicach, w tramwajach, restauracjach, kinach. Natalia kochała ludzi, wiedziała jednak, że miłość najwyższej próby to miłość do wroga. O czym miała się wkrótce przekonać.
Po wybuchu II wojny światowej rodzina Natalii w pośpiechu opuściła dom w Poznaniu i została wysiedlona do obozu przejściowego, a następnie przewieziona w bydlęcych wagonach do Ostrowca Świętokrzyskiego. W Ostrowcu przesiedleńcy zostali pozostawieni sami sobie, a trudne warunki życia zmotywowały Natalię do opuszczenia tego miejsca i podróży do Krakowa, gdzie uczyła potajemnie dzieci.
Okres wojny traktowała jako czas cennych, choć trudnych rekolekcji. W dniu wysiedlenia zostawiła na swoim biurku soczyste jabłko z myślą o tym, że będzie miłą niespodzianką dla tego, kto będzie korzystał z ich domu. Jak pisała: „wróg to też człowiek”. I to właśnie wrogów Natalia otaczała szczególną modlitwą. Nie czuła do nich nienawiści wiedząc, że są tylko pionkami w rękach zła. Zdawała sobie sprawę, że zwykły człowiek nie ma wpływu na tego typu wydarzenia.
Przyszedł czas, gdy Natalia miała odnaleźć się w bardzo trudnych realiach. Została wybrana do tajnej misji organizacji podziemnej, gdzie jako wolontariuszka wysłana do obozu dla robotników przymusowych w Hanowerze, miała pełnić rolę pełnomocnika Rządu Londyńskiego i świeckiego duszpasterza. Na miejscu pracowała fizycznie w fabryce, mieszkając w przyfabrycznych barakach z innymi kobietami. Polki pracujące w fabryce były prostymi, niewykształconymi kobietami, o moralności mającej wiele do życzenia i często trudnych charakterach. Natalia wiedziała, że nie będzie łatwo, ale odważnie stanęła na wysokości zadania starając się sprowadzić je na dobre tory.
Przyszedł czas, gdy Natalia miała odnaleźć się w bardzo trudnych realiach. Została wybrana do tajnej misji organizacji podziemnej, gdzie jako wolontariuszka wysłana do obozu dla robotników przymusowych w Hanowerze, miała pełnić rolę pełnomocnika Rządu Londyńskiego i świeckiego duszpasterza. Na miejscu pracowała fizycznie w fabryce, mieszkając w przyfabrycznych barakach z innymi kobietami. Polki pracujące w fabryce były prostymi, niewykształconymi kobietami, o moralności mającej wiele do życzenia i często trudnych charakterach. Natalia wiedziała, że nie będzie łatwo, ale odważnie stanęła na wysokości zadania starając się sprowadzić je na dobre tory.
W kwietniu 1944 roku gestapo aresztowało Natalię, zdekonspirowaną w związku z nieostrożnością kuriera. Przewożona z więzienia do więzienia, torturowana, jesienią trafiła do obozu w Ravensbruck. W obozie nadal nauczała, ewangelizowała, pomagała i pocieszała. W Wielki Piątek 1945 roku, w przeddzień wyzwolenia obozu, po selekcji najsłabszych więźniarek została odesłana do komory gazowej. Błogosławiona Natalia Tułasiewicz została beatyfikowana jako jedna z dwóch kobiet świeckich spośród 108 polskich męczenników II wojny światowej.
KOLORYZACJA ZDJĘCIA © PAI
Natalia Tułasiewicz w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ